Он жилүүд хийсч ирээд нисэн одох юм. Олон учрал дэргэж ирээд, замх­рах юм. Өчигдөр байсан гэгээн хүмүүн өнөөдөр үгүй. Үзтэл  нүд­­ний  өмнө амьдрал  ху­­­вир­саар. Бүхий л биеэ­рээ гэгээн сайхныг хү­сэмж­лэвч нэгэн насны амьдрал алдаа, онооны дэнсэн дунд эргэлдсээр л.

Өглөөдөө баян, оройдоо хоосон амьдрал минь эргэж тэ­рүүхэн зуур өөрийгөө ч танихгүй бол­­­тол бужигналдсаар. Са­­­рын талд нь амьдрал залгуулах цөөн хэдэн төг­рөг шиг зугуухан амьд­рал минь  хөвөрсөөр л.

Саяхан даа. 20 жилийн өмнө Р.Гончигдорж, Б.Лам­жав, П.Улаанхүү, А.Ганбаатар нарын яриаг сонсож  социал демократ үзэл гээч нь хаашаа ч хазайж хэлбийдэггүй, алтан дундаж онол юм байна хэмээн яг таг дагаж мөрдөхөөр андгай тангараг тавих шахуу юм болж  байж билээ.

Нэхээсгүй эдлэлийн үйлд­вэрт  норм­чин  ажил­­тай  хэдэн нөхөд минь бүгдээ­рээ  шахуу МСДН-ын  гишүүн  болж Б.Баабарын гар бич­мэлийг дамжуулан ун­шиж  явсансан. Тэг­тэл өнөө­дөр аядуу  зөө­лөн, учир ухаантан социал де­мократ ах нар урваж шар­вах, худал хуур­магийн хамгийн шилдэг жи­шээг үзүүлэх болов.

Гадаадын нууц данс нь илэрч мон­голын улстөрд байх эсэх нь яриг­даж байгаа нэгнийг  гэзэг их үст Р.Гончигдорж гишүүн өмгөөлөн хам­гаалж, учир нь үл ойлгогдох баахан нур­шуу нялуун үгээр хаа­цайлах нь монголын  улстөрийн өнөөдрийн нүүр царайг илэрхийлж, урам хугална.

Ер нь буурал суусан гэзэг үсээ сур сүлжин гөрөөлсөн Р.Гончигдорж тэр­гүүтэн монголын улс­төрд зайгаа тавьж өгөх цаг хэдийнэ болсон санагдана. Одоо түүнээс шинэ соргог санаа, улс­төрчийн зоригтой шийдэл гарахгүй. Тэр олон жил хууль батлалцсан турш­лага, дэндүү их уншсан цаасныхаа хэрээр баахан  нуршиж л чадна.

Харин өдрөөс өдөрт өргөжин тэлж байгаа ХХI зууны монголын  амьд­ралд хэ­рэг болох хууль батлах, улстөрийг со­­нир­холтой, амьд болгон  хөл нийлэн алхах зэрэгт үнэхээр хоцрогджээ.

Улстөрчийн хувьд  өвгөрч, шинэ сор­гог са­­наа гаргах талд ма­руу­­­хан болжээ. Ганц Р.Гончиг­дорж ч биш. Ц.Ням­дорж, Д.Дэмбэрэл, Д.Лүндээжанцан гээд нас­тай­чууд “за би болъё доо” гээд тэт­гэвэртээ гар­­вал түмэн олны хүндэт­­­гэлийг хүлээх нь дам­­­жиггүй.

Монголын ул­с­төр яг одоо уйтгартай бай­на. Нэгэн хэвийн хөг­шин сэтгэхүй хаашаа ч гарах газаргүй болтол нь хүлчихжээ. Улстөрчид нь хөгширчээ.   Өнгөрсөн, одоо   ирээ­дүйг  бүүр түүр­хэн бод­моглоход  иймэрхүү  нь л санаг­дана. Алдаж асгар­сан, мартаж саар­магжсан нь  илүү олон л байгаа.

Гээд саяв­тархан харван орж ирсэн санаа бодлоо тантай хуваалцалгүй бо­лох­гүй нь. Монголын улс­төрд залуу сэтгэхүй, цус  сэл­бэлт давын өмнө хэрэгтэй бол­жээ.  Улстөрч  өвгө­чүүл тэтгэвэртээ гарах цаг нь болж.